زندگی روزانه ما پر از صداهایی است که بیشتر آنها را به دلیل تکرار دیگر نمی شنویم، انگار که دیگر وجود ندارند. صدای عبور مرور ماشین ها، صدای رادیوی ماشین ها در ترافیک، صدای شلوغی رفت و آمد، صدای بازی بچه ها، صدای پرنده هایی که هر روز صبح می خوانند تا از آغاز روز به ما خبر بدهند؛ اما در حلب، مردم به جای اینها به صدای جنگ و موشک و خمپاره عادت کرده بودند، به صدای شیون مادرها و گریه خاموش پدرها، صدای شکستن شیشه ها و تخریب خانه ها.

حالا جنگ به پایان رسیده و همه چیز در سکوت و صدای باد غرق شده؛ سکوتی به اندازه ابدیت که پر است از ترس و تنهایی، پر از قصه هایی که زیر آوارها مدفون شده اند.

«حلب: سکوت جنگ»، فیلمی است که این سکوت شکننده بعد از جنگ را به تصویر کشیده است. سکوتی حاصل از سال ها جنگ، سکوتی که نه معنای آرامش دارد و نه معنای جنگ!