اینکه یک فیلم در دل روایت مستند از فاجعه‌ای به تلخیِ زلزله کرمانشاه، بتواند امید به زندگی و آینده را برای مخاطب به تصویر بکشد، کاری بسیار سخت و البته به غایت ارزشمند است؛ کاری که سرکار خانم «فاطمه ذوالفقاری» در مستند «فقدان» به خوبی از عهده انجامش برآمده است.

مستند «فقدان» البته که کم از سختی‌ها، تلخی‌ها و کمرهای از غم خرد شده نمی گوید اما در عینِ نشان دادن این واقعیت‌ها، به مخاطب یک واقعیت دیگر را هم گوشزد می کند؛ این که زندگی جاری است و باید زندگی کرد، باید لذت برد از لحظه لحظه‌ی زندگی و نباید بهانه‌های کوچک را برای شاد بودن از دست داد.

«فقدان»، فیلمِ زندگی است و کاسبیِ اشک نمی کند. از دردها می گوید اما به همان میزان عزم‌ها را هم نشان می دهد.

باید اعتراف کنم که در مدت تماشای «فقدان»، کاملاً تحت تاثیر شخصیت صادق و آزیتا قرار گرفته بودم؛ زوجی که در اوج مصائب و تلخی‌هایی که به ناگاه بر سرشان آوار شده بود، زندگی را فراموش نکرده بودند، شوخی می کردند، می خندیدند و البته که کسی از دلشان خبر ندارد اما مهم یک چیز است؛ آینده را فراموش نکرده‌اند، می خواهند زندگی کنند، زندگی..‌. .

می شد از فرم فیلم هم حرف زد اما ترجیح می دهم صحبتی نکنم؛ حیف است که رویکرد و نگاه ارزشمند فیلم، تحت الشعاع چهارتا گیر و اشکال فرمی قرار بگیرد. فرم را بعضی جاها خیلی نباید جدی گرفت؛ باور کنید!

به قلم «علی اکبری»