مستند «یک فراموشی بی‌حس کننده» داستان زندگی دوباره در حلب سوریه است. استادیوم متروکه تیم ملی سوریه پس از ۷ سال بازهم تبدیل به محل دعواها و کری‌خوانی‌های دو باشگاه الاتحاد و الحریه می‌شود.

به گزارش سایت خانه مستند و به نقل از باشگاه خبرنگاران پویا، عادل انیسی تاکنون آثار مستند بسیاری را کارگردانی کرده است. جدیدترین اثرش مستند «زمین می‌لرزد» بود که چند روز پیش رونمایی شد. او در جشنواره حقیقت امسال، یک مستند به نام «یک فراموشی بی‌حس کننده» دارد که در بخش شهید آوینی حضور دارد.

انیسی در مورد داستان مستند جدیدش گفت: همیشه با خودم فکر می‌کردم که فقط یکبار در زندگی می‌توان داعش و مناطق محاصره شده را دید؛ به همین دلیل فکر می‌کردم که باید چه مستندی تولید کنیم که بتواند تاثیرگذاری زیادی داشته باشد. در همین فضا، مهدی مطهر توصیه می‌کرد که وقتی به سوریه می‌روید، لازم نیست که فیلم ایدئولوژیک بسازید بلکه بهتر است فیلمی بسازید که در آن زندگی جریان داشته باشد. با همین دید، وارد مراحل پژوهش شدیم تا در نهایت به یک سوژه جذاب رسیدیم و آن هم فوتبال بود.

او به سوژه مستند «یک فراموشی بی‌حس کننده» اشاره کرد و گفت: در شهر حلب سوریه، یک استادیوم ورزشی به نام «حمدانیه» وجود دارد که بزرگ‌ترین استادیوم جهان عرب است و 7 سال است که به دلیل جنگ متروکه شده است.

این استادیوم ورزشی، اختصاص به تیم ملی سوریه دارد و زمین تمرینی باشگاه الاتحاد سوریه نیز است. در مورد باشگاه الاتحاد سوریه باید بگویم که این باشگاه، یکی از برزگ‌ترین باشگاه‌های سوریه و پرطرفدارترین تیم آن شهر است. وقتی وارد سوریه شدیم متوجه شدیم که تیم ملی این کشور در حال بازی در رقابت‌های انتخابی جام جهانی است اما به دلیل مسائل امنیتی نمی‌توانست بازی‌های خانگی خود را در کشورش برگزار کند و باید بازی‌هایش در کشورهای دیگر برگزار می‌شد اما ما تصمیم گرفتیم تا یک بازی نمادین را پس از 7 سال در این ورزشگاه برگزار کنیم و آن هم بازی بین دو تیم از کودکان سوری بود. جالب است بدانید که شهر حلب، دو تیم مانند استقلال و پرسپولیس دارد که کری‌خوانی زیادی با هم دارند. آن دو باشگاه، الاتحاد و الحریه نام دارد. بنابراین، یک تیم از بچه‌های سرطانی انتخاب شد که لباس قرمز الاتحاد را پوشیدند و تیم مقابل، نیز بچه‌های حومه حلب بودند که لباس تیم الحریه را پوشیدند و با هم مسابقه دادند.

وی اضافه کرد: نکته جالبی که کمتر بیان شده است این است که شهر حلب، به شدت شهر فوتبالی است و در آن زمان که ما در آن‌جا بودیم با 3 مساله روبه‌رو بودیم؛ مرگ، زندگی و فوتبال. در آن جا یا بمباران بود و مرگ، یا خبر از فوتبال می‌آمد و یا زندگی ادامه داشت. بر همین اساس، با کسب اجازه از ارتش، تعدادی کارگر به داخل استادیوم بردیم، آن‌جا را تمیز کردیم و زمین را برای برگزاری یک مسابقه فوتبال مهیا کردیم که با استقبال بسیار خوب تماشاگران نیز همراه بود.

عادل انیسی توجه به مساله زندگی را مهم ترین فاکتور این مستند دانست و گفت: با توجه به نوع ساخت این مستند، تصمیم گرفتیم که در این فیلم، نریشن، مصاحبه، زیرنویس و دیالوگ نداشته باشیم و جریان فیلم فقط با تصویر و موزیک جلو برود. اگر هم صدایی وجود داشته باشد، مربوط به خود تصاویر است. این انتخاب به این دلیل بود که خود تصاویر گویای همه چیز بود و فضا را به خوبی به ما نشان می‌داد. اگر سکانس‌های فیلم را کنار هم قرار بدهید، در نهایت به یک موضوع می‌رسید و آن هم جریان داشتن زندگی در شهری است که سال‌هاست محاصره شده، اما این موضوع اصلا باعث نشده است که تب فوتبال در آن کم حرارت شود. باید بگویم که این مستند، یک تجربه حسی از زندگی را به مخاطبش می‌دهد و از این جهت، هیچ وقت کهنه و قدیمی نمی‌شود. تلاش کردیم تا در این فیلم، تجربه‌های زندگی در حین یک جنگ سنگین را به مخاطبان خود انتقال بدهیم.

او به روند تولید این فیلم اشاره کرد و گفت: در بخش اول تصویربرداری این مستند به مدت 33 روز در حلب بودیم. بعد از آن نیز به صورت تکه‌تکه فیلم‌برداری در این منطقه داشتیم.

عوامل ساخت این مستند عبارتند از: تصویربردار، محمد جواد رحیمی، تدوین، لقمان سخنور، تصحیح رنگ و نور، ناصر فکور، فیلم‌برداری هوایی، میعاد شیخی و تهیه‌کننده مهدی مطهر.