دردگذشته و فراموش‌شدگی/ یادداشتی بر مستند «روزهای بی خبری»
ابوالفضل تاجیک در مستند کوتاه ۱۹ دقیقه‌ای خود «روزهای بی‌خبری»، تصویری از دوران تنهایی یک پیرمرد خراسانی را ارائه داده است. این مستند وظایف مختلف و متعددی را بر دوش خود گرفته و توانسته است به خوبی به زندگی و کار، پیری و بی‌کسی علی‌محمد نمدمال قائنی نفوذ کند. در این مستند علی‌محمد ۸۴ ساله بیش از هرچیز با تنهایی خود با دوربین و فضای فیلم همراه شده است. ضمن این که شغل علی‌محمد یعنی نمدمالی آنقدر جذاب و البته در این سال‌ها تا آن اندازه مهجور است که تماشای تقدیر او و حرفه‌اش برای مخاطبان جذابیت داشته باشد.
در این فیلم نمدمالی و کهنسالی آن‌چنان درهم تنیده شده است که گرد فراموشی و پیری را جلو چشم تماشاچی «روزهای بی‌خبری» به تصویر می‌کشد. علی‌محمد قائنی، سوژه‌ای خاص و جذاب است که پرداختن به آن نشان از هوشمندی کارگردان آن دارد.
سینمای مستند در دوران ما انگیزه ساختن پرتره‌های خاص از افراد سرشناس را تاحدی فروگذاشته و به سراغ مردم معمولی رفته است تا داستان زندگی آن‌ها را بگوید. علی‌محمد، نشانه یک فراموشی تاریخی است تا به حرفه‌های سنتی و یکتای رایج در گذشته- که سیل شتابناک گذار به جامعه توسعه‌یافته و مدرن ما را به غفلت از آن‌ها واداشته است- از نمای نزدیک‌تری بنگریم.
با این پیرمرد نمدمال، قرار است گذشته و مشاغل سنتی را با یکی از آخرین بازماندگان آن مرور کنیم. کاش این حرفه که به طور موروثی به علی‌محمد رسیده نسل پس از نسل ادامه یابد تا بخشی از میراث گدشتگان‌مان در نیمه‌راه تاریخ نوین ایران فراموش نشود.
«روزهای بی‌خبری» قبل از آن‌که ما را درگیر فرم و فضا و ریتم فیلم کند، یک یادآوری و تلنگر تاریخی است، بی‌آنکه فیلم برای گفتن حرف‌های مهم خود شتاب داشته باشد. دوربین، وفادار به علی‌محمد است و کسان دیگری را به خلوت او راه نمی‌دهد چرا که می‌خواهد روزهای تنهایی پیرمرد را به سکوت برگزار کند.
به قلم: کامبیز حضرتی
جهت اطلاع سریع از آخرین اخبار مستند، به رسانه های اجتماعی خانه مستند بپیوندید:
