ماجرای نذر طبیعت در مستند «روزمرگی های یک محیط بان» به روایت «محمدجواد رحیمی»

مستند «روزمرگی‌های یک محیط‌بان» روایت محیط‌بانی به نام احمد بحری است. مردم به نیت شادی روح امواتشان به او پول می‌دهند تا مثلا برای عقاب‌های تالاب قم یک آبشخور بسازد. این مستند امسال در جشنواره عمار رونمایی می‌شود.

به گزارش سایت خانه مستند و به نقل از تسنیم، محمدجواد رحیمی کارگردان مستند «روزمرگی های یک محیط بان» است. او امسال با شش فیلم در جشنواره مردمی فیلم عمار حضور دارد و جزو کارگردان‌های پرکار این دوره از جشنواره است. با این کارگردان درباره ایده و جزئیات ساخت «روزمرگی های یک محیط بان» گفت‌وگو کرده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.

رحیمی گفت: چند سالی است که دغدغه حیات وحش پیدا کرده‌ام و در خلال این دغدغه با فضای حیات وحش و محیط زیست ایران و چالش های موجود در آن آشنا شده‌ام. در میان بررسی‌هایم به عملکرد بسیار جالب یک محیط بان به نام احمد بحری برخوردم. کار ایشان بسیار خاص بود چراکه برای اولین بار در کشور مبدع طرح «نذر طبیعت» شده بود. او ساکن استان قم است و به عکاسی بسیار علاقه‌مند است و قبل از اینکه محیط‌بان شود، عکاس بوده است. تلاش احمد بر این است که در شیفت کاری خود از حیات وحش، محیط زیست و هرچیزی که فکر می‌کند به بالا بردن فهم مخاطب و جلب توجه مردم به محیط زیست کمک می‌کند، عکاسی کند و در صفحه اینستاگرامش قرار دهد. او به ویژه درباره مسائل و مشکلات محیط زیست، تصاویر و اخبار گوناگونی را تهیه می‌کند و با مخاطبانش به اشتراک می‌گذارد. منطقه‌ای که احمد در آن فعالیت می‌کند، تالابی به نام مره است که در بهشت معصومه قم واقع است و ممکن است اصلا کسی نداند که در شهر قم تالاب وجود دارد. عملکرد خوب آقای بحری در حفاظت و توجه به محیط زیست، بهانه خوبی بود که سراغ ایشان برویم و به این بهانه با فعالیت ها و فضای ماموریت او بیشتر آشنا شویم.

وی در توضیح «نذر طبیعت» گفت: داستان نذر طبیعت، این گونه بود که یک روز یکی از دنبال‌کننده‌های آقای بحری با دیدن عکس ها و مطالب موجود در صفحه اینستاگرام ایشان به او پیام می دهد و می‌گوید پدرش یک محیط‌بان بوده و وی از طریق عکس ها و مطالب موجود در صفحه اینستاگرام، به سختی‌ها و ارزش کار محیط‌بانی پی برده و تازه فهمیده پدرش چه شغل شریف و ارزشمندی داشته است. او در ادامه گفته که می‌خواهد برای شادی روح پدرش کاری را انجام دهد؛ آقای بحری در همان حین درگیر تامین بودجه ساخت آبشخوری برای عقاب‌های سایت استان قم بود و در تامین بودجه آن مشکل داشته است؛ از این رو وجهی را در اختیار آقای بحری می‌گذارد و ایشان نسبت به ساخت آبشخوری برای سایت عقاب‌های استان قم اقدام می‌کند و ماجرای نذر طبیعت از همین جا آغاز می‌شود.

رحیمی در توضیح فعالیت های دیگر این محیط بان گفت: احمد بحری هرجا که نسبت به حیات وحش احساس خطر کند بلافاصله به آنجا می‌رود و اکنون دامنه فعالیت‌های او بُعد ملی پیدا کرده است و دیگر محدود به استان قم نمی‌شود. در این دو سالی که احمد فعالیت خود را شروع کرده، بانی نذرهای بسیاری در طبیعت شده است و با انعکاس اخبار مربوط به مشکلات محیط زیست در صفحه اینستاگرامش، کمک می‌کند تا منابع لازم برای حل مشکل مربوطه فراهم شود. مثلا اتفاق زیبایی که در اراک افتاد این بود که وجود دکل‌های فشار قوی برق، پرنده های عظیم الجثه ای مثل کرکس و ‌عقاب را از بین می‌برد و این پرندگان هنگامی که به قصد بلند شدن از دکل‌ها بال‌هایشان را باز می‌کردند، دو قطب برق فشار قوی به یکدیگر اتصال پیدا می‌کرد و پرنده‌ها دچار برق گرفتگی می‌شدند. با تلاش‌های مکرر آقای بحری نسبت به عایق بندی دو سر این کابل ها اقدام شد و این مشکل حل شد. آقای بحری با استمرار این تلاش اتفاقات خوبی را رقم زده است و در فضای مجازی اعتماد مخاطبان بسیاری را به خود جلب کرده است. اکنون تمام دنبال‌کننده‌هایش به او اعتماد دارند و با اطمینان کامل پول خود را در اختیارش قرار می‌دهند تا او این وجوه را در راه نذر طبیعت و مواردی که به حفظ و مراقبت از محیط زیست کمک می‌کند، خرج کند.

این کارگردان در تشریح دلایل ساخت مستندی با موضوع محیط زیست، گفت: محیط بانی آقای بحری جرقه اولیه‌ای برای من بود تا محیط بانانی که در حیطه وظایف شغلی‌شان کارهای شاخصی را انجام داده اند و از سایرین متمایز هستند را شناسایی و روی آنها تمرکز کنم و به این بهانه، به فضای اکوسیستم منطقه و حیات وحش استان های مختلف کشور نیز توجه کنم. ما محیط بانان خاصی در کشور داریم؛ مثلا محیط بانی داریم که در منطقه ای مرزی در غرب کشور، در محدوده ای که پر از مین است، مشغول فعالیت است؛ یا محیط بانانی داریم که در زمستان به شیفت های سه ماهه می‌روند و گاه در برف گیر می‌کنند و تا وقتی که برف ها آب نشود، نمی‌توانند برگردند؛ یا مثلا خانمی که شغلش محیط بانی است. اینها نمونه محیط بانانی هستند که در کسوت محیط بانی نسبت به وظایف خود بی‌تفاوت نبوده‌اند و توانسته‌اند از روزمرگی خود خارج شوند.

این مستندساز درباره دلیل انتخاب نام «روزمرگی‌های یک محیط بان» برای این فیلم، گفت: روزمرگی، یک صفت منفی است که ممکن است در آغاز، انجام امور روزمره و به نحوی کسالت بار را به ذهن متبادر کند اما از نگاه من درون آن یک استعاره وجود دارد و مقصود، آن دسته از محیط بانانی است که متفاوت عمل کرده‌اند. در این راستا قسمت اول را به آقای بحری اختصاص دادیم.

رحیمی درباره سختی های تولید مستند با موضوع محیط زیست گفت: کار کردن در حوزه حیات وحش سخت است و لازم است با طمانینه بسیاری انجام شود؛ مثلا پلانی که در این مستند از پرنده های مهاجر گرفتیم، بسیار سخت و زمانبر بود و شما باید برای ضبط بسیاری از پلان ها بدون اینکه کوچک ترین حرکتی داشته باشید، به کومه استتار بروید تا بتوانید سوژه مورد نظرتان را شکار کنید.

وی مستند «روزمرگی های یک محیط بان» را قسمت نخست یک مجموعه 26 قسمتی دانست و گفت: این مجموعه مشتمل بر 26 قسمت است که قسمت اول آن به تهیه کنندگی خانه مستند ساخته شده است و اکنون به دنبال ساخت سایر قسمت های این مجموعه هستیم. هزینه ساخت این گونه مستندها بسیار بالاست و امیدواریم سازمان محیط زیست پای کار بیاید تا بودجه ساخت قسمت های بعدی نیز تامین شود چراکه ما این آمادگی را داریم قسمتهای بعدی را نیز تولید کنیم.

مستند «روزمرگی‌های یک محیط بان» برای نخستین بار در نهمین جشنواره مردمی فیلم عمار اکرانی می شود.

جهت اطلاع سریع از آخرین اخبار مستند، به رسانه های اجتماعی خانه مستند بپیوندید: