جشنواره فجر با سینمای مستند، رودربایستی دارد!/ گزارشی از نشست خبری مستند «تمام چیزهایی که جایشان خالی است» در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر

امید بلاغتی، مشاور تهیه‌کننده مستند «تمام چیزهایی که جایشان خالی است» گفت: جشنواره فجر با سینمای مستند رودربایستی دارد؛ نه دوست دارد آن را حذف کند و نه دلش می‌خواهد که به آن بهای زیادی بدهد. به نظرم، این جشنواره باید تکلیف خود را با مستند مشخص کند.
به گزارش خانه مستند و به نقل از باشگاه خبرنگاران پویا، نشست خبری فیلم مستند «تمام چیزهایی که جایشان خالی است» با حضور عوامل این فیلم در پردیس سینمایی ملت برگزار شد.

در ابتدای این نشست، زینب تبریزی کارگردان این مستند گفت: تمام حسرت من در این جشنواره این بود که این فیلم بیش‌تر دیده می‌شد. همه ما مستندسازان دوست داریم که فیلم‌هایمان دیده شود و مورد استقبال قرار بگیرد اما باید بگویم که در این جشنواره به این نتیجه رسیدم که نمی‌توان کسی را به زور نشاند که مستند ببیند.

امید بلاغتی، مشاور تهیه‌کننده این فیلم در مورد زمان اکران این فیلم و بی‌توجهی جشنواره فیلم فجر به کارهای مستند گفت: به نظرم بیش از آن که اهالی رسانه را مقصر بدانیم، باید عوامل برگزاری جشنواره را مقصر این خلوتی بدانیم. اساسا سینمای مستند به دلیل واقعیتی که دارد، حرف‌های بسیار خوبی را می‌تواند بیان کند اما تعجب می‌کنم که چرا چنین ساعتی برای اکران فیلم‌های مستند در نظر گرفته می‌شود؟ من فکر می‌کنم که جشنواره فجر با سینمای مستندرودربایستی دارد؛ نه دوست دارد آن را حذف کند و نه دلش می‌خواهد که به آن بهای زیادی بدهد. به نظرم، این جشنواره باید تکلیف خود را با مستند مشخص کند. ساعت 1 بدترین سانس برای پخش یک فیلم است. در این جشنواره، صحبت از قرعه‌کشی برای پخش فیلم‌ها بود اما همه فیلم‌های مستند، در ساعت 1 بعد از ظهر پخش می‌شوند. اگر جشنواره تکلیف خود را مشخص کند، مستندسازان کمتر ناراحت می‌شوند.

وحید محسنی، یکی از کاراکترهای این فیلم گفت: خاطرم هست که توسط یکی از دوستان، پیشنهاد فیلمی آمد. در ابتدا استقبال خوبی نکردم اما وقتی که توضیح دادند چگونه می‌خواهند کار کنند، آن را پذیرفتم. باید بگویم که ساخت این فیلم باعث شد که یاد و خاطره آن مرحومه زنده شود و از این جهت ساخت این فیلم را پذیرفتم.

زینب تبریزی در مورد متن این فیلم گفت: متنی که نوشته شده بود، 4 بار نگارش شد. در ابتدا، چیزی نوشته شده بود که راجع به تحقیقات من پیرامون مهناز علیمردانی بود اما وقتی که جلوتر رفتیم، با توجه به داستان آن، دیدیم که می‌خواهیم راجع به نمادی برای زنان مبتلا به سرطان حرف بزنیم بنابراین روند کار عوض شد چرا که حرف‌های جدیدی باید زده می‌شود و لازم بود که لایه‌های جدیدی به فیلم اضافه شود. قطعا این متن از فیلتر کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس عبور کرده است.

او در مورد مهم‌ترین مشکل خود برای ساخت این فیلم گفت: مهم‌ترین مشکل این فیلم، تامین هزینه آن بود. این مساله باعث شد که فیلم به دو بخش تقسیم شود. جدای از آن، یک موضوع منحصربه فرد در این فیلم وجود دارد و آن هم این است که بخشی از هزینه این فیلم توسط مردم تامین شد و تعداد زیادی از مردم با هزینه های خرد، یک هزینه کلان را تامین کردند.

شیما صابری، مدیر حامی‌جو که وظیفه تامین بخشی از هزینه‌های این فیلم را برعهده داشته است، گفت: ما همیشه خوش‌حال می‌شویم که فیلم‌ها با کمبود بودجه مواجه شوند و به سراغ ما بیایند تا تامین سرمایه شوند. باید گفت که اتفاق بزرگی که در این مسیر رخ می‌دهد، تامین بودجه نیست بلکه پذیرفتن آن پروژه توسط مردم است. یک فیلم هنوز تولید نشده است اما مردم با دغدغه آن مواجه شده و هزینه‌اش را تامین می‌کنند. این موضوع نشان‌دهنده‌ی همراهی مردم با آن فیلم است. البته باید اشاره داشت که این کار، یک کار خیریه نیست بلکه یک اتفاق فرهنگی است و فرهنگ‌سازی می‌کند که مردم هنر را بیش‌تر دوست داشته باشند. در این فیلم، 600 حمایت‌کننده قبل از تولید پروژه از آن حمایت کردند.امروز می‌خواهم به خانم تبریزی بگویم که درست است، سالن اکران شما خالی بود اما شما مخاطبان‌تان را قبل از تولید پیدا کردید. این فیلم، پیام خود را به نزدیک یک میلیون نفر در شبکه‌های اجتماعی داده است و فکر می‌کنم که همین افراد مخاطبان اصلی آن هستند. در مورد حامی‌جو باید بگویم که پلتفرم حامی جو افتخار دارد که حامی پروژه‌های زیادی بوده باشد و امیدواریم که این روش را به نحوی شایسته همانند دیگر جاهای دنیا جا بیندازیم.

عطیه عطارزاده، مشاور کارگردان، در مورد سختی‌های ساخت این فیلم گفت: دشواری بزرگ، ساخت مستندی بود که زبان خاص‌تری را نسبت به مستندهای قبلی که مردم دیده‌اند، تجربه می‌کرد. یکی از بخش‌های دشوار این فیلم این بود که این زبان جدید را در این فیلم پرورش بدهد. در حقیقت، ضمن پوشش اتفاقات مستند، باید زبان داستانی آن را نیز پوشش می‌داد.

تبریزی در بخش پایانی صحبت‌های خود گفت: متاسفانه هیچ بیمارستانی اجازه نمی‌داد که ما وارد آن شویم و تصویربرداری کنیم. خود من ماه‌ها در وزارت بهداشت می‌دویدم تا اجازه بگیرم. تنها یک بیمارستان اجازه داد و آن هم بیمارستان مهدیه بود. واقعا برایم جای تعجب دارد که چرا فیلمی که قرار است به سلامت عمومی مردم بپردازد، این‌گونه مورد کم‌لطفی و بی‌مهری قرار می‌گیرد.

جهت اطلاع سریع از آخرین اخبار مستند، به رسانه های اجتماعی خانه مستند بپیوندید: